Uren heb ik versleten bij de psycholoog. Er was duidelijk iets mis met me. Tenminste, het leek nooit goed genoeg in mijn hoofd. Studeren deed ik niet zo graag. De studeerstijl in het onderwijs en ik waren geen match. De leerkrachten die les gaven wel. Hoe zij met zoveel passie hun vak doorgaven aan meisjes zoals mij gaf de doorslag om mijn diploma in het secundair te halen. Dat en mijn moeder. Met een mentale stok stond ze klaar achter de deur om me op haar manier te motiveren. Godzijdank.

Geloof me vrij als ik zeg dat ze aan twee kinderen genoeg had. Mijn zus en ik groeiden anders op binnen hetzelfde gezin. Onze moeder koos ervoor om thuis te blijven bij haar kinderen. Daar ben ik haar nog steeds heel dankbaar voor. Een zelfbeeld had ik niet. Of toch, maar dan een heel donker. Als je de kleerkast destijds opentrok, dan kon je voor het meeste van de tijd zwarte kledij terugvinden. Zwart werkt heel afslankend. Wist je dat? Maar goed, het verhaal over de psycholoog dus. Ondertussen net meer dan 18 jaar geleden. Het leven was moeilijk. Een beetje verloren lopend in het grote buffet dat de maatschappij op het menu had staan, bedacht ik me dat gesprekken me goed zouden doen.

Niets mis mee om jezelf een hand te laten helpen als je het even niet (meer) ziet zitten toch?

Mijn zoektocht begon….

Meerdere psychologen werden bezocht. Voor de psychologische 50 euro werkte ik zelf. Aangekomen bij de eerste dame vol goede bedoelingen werd er heel veel tijd gestoken in mijn persoonlijke verhaal. Om elkaar tegemoet te komen, vertelde ik haar tweewekelijks alles wat er gebeurd was. Niets was zo belangrijk dan een goed kader te schetsen, zodat zij me kon helpen. Tenminste die nood en verwachting waren aanwezig in mijn intenties. Ik zal echter haar rode pen om een kantlijn te trekken nooit vergeten. Bladeren vol werden er geschreven. Wat daar de meerwaarde van was, weet ik nog steeds niet.

Echt luisteren deed ze niet. Zes keer ben ik geweest. Driehonderd euro armer en zonder extra meerwaarde. Het voelde niet juist. Misschien dat ik net om die reden geniet van mijn eigen vak. Net zoals de leerkracht voor de klas. Kennis overbrengen die je ergens verder kan brengen.

Enkel ligt er in mijn vak een valkuil op de loer. Een valkuil voor mensen die houden van de wetenschap. Of mensen die het zelf allemaal beter weten. Zij die helemaal niet bereid zijn om met een open blik naar de maatschappij te kijken. Of zij die niet houden van verandering. Net zoals andere mensen in mijn omgeving kijken ze naar een coach met het idee dat het allemaal maar zielenknijpers zijn Toegegeven? Het is één van de mooiste beroepen ter wereld. Dat zal ik je alvast tussendoor vertellen.

Wat is het verschil tussen beide?

Om je dit uit te leggen, heb ik een werkblad voorzien. Een helpende leidraad voor de visuele gezelligaards onder ons. Dit verschil is niet bedoeld om therapeuten, therapieën en/of psychologen met de vinger te wijzen. Niet elke therapie is slecht. Niet elke persoon is gevaarlijk. Het schept enkel een beeld over mezelf en mijn werkwijze. Een stijl die paste in de zoektocht van velen van mijn klanten. (Vraag gerust naar het werkblad indien dit je interesseert). Binnenkort komt er een algemeen E-book uit over dit onderwerp, maar shoot gerust je vragen via: www.ellensomers.be/contact