Gisteren keek ik gezellig naar een nieuwe aflevering van “Blind getrouwd”.
Kleine romantische Ellen is totally “in love” op dat programma!
Elk jaar opnieuw zit ik op de eerste rij. Heel vlaanderen leeft mee met de koppels die hun hart proberen open te stellen voor de blinde nieuwe liefde van hun leven. Naarmate het programma vordert en je de kandidaten beter leert kennen krijg je een persoonlijke mening. Zo was er coole Annelies, een te romantisch goedbedoelde Joris, prins Charming Lenny en zijn knappe Jolien, ons Elke en haar Tim, ….. etc.
Je kans wagen of je openstellen voor iets nieuws. Bij de ene ging het al wat gemakkelijker dan bij de andere. Cliché woorden zoals: “Ik ben niet verliefd” of “hij is te verstikkend geweest” bleken ook dit seizoen weer de quotes te zijn waar we dan als kijker uiteraard een nieuw gespreksonderwerp over hebben om te bloggen. Te dicht komen bij iemand kan en mag niet. Bindingsangst?
Het punt is: Vroeg of laat wil iedereen gewoon het dekseltje vinden zijn of haar liefdesdoos. Indien je de sprookjes op de voet volgt lijkt de kijker het gevoel te hebben als bij een wedstrijd. Je zou er je geld op zou kunnen zetten dat Tim en Elke of Stijn en hoe heet ze ook alweer toch bij elkaar zouden mogen blijven. Wat was anders het nut om te blijven kijken naar het programma?
Als we terugkijken op de sprookjes die we als kleuter voorgelezen kregen moesten we het al geweten hebben. Sneeuwwitje moet eerst doodgaan om gered te worden door haar prins. Ze had zelfs 7 dwergen die het gevoel compleet maakten. Doornroosje kreeg de gelegenheid om 100 jaren te slapen en ook Assepoester werd “gesaved” van het gedrag van haar stiefmoeder door een prins op het witte paard. Ik bedoel maar: We wachten tot het ons overkomt. Al reizend in onze zoektocht missen we opzij te kijken wie er misschien al die tijd voor onze neus stond.
Behalve dat ik het een geweldige TV-reeks vind lijkt het de kijker onmogelijk om op 5 weken de liefde van je leven te kunnen vinden. Natuurlijk kan dat niet! Nadat we iemand een tijdje volgen, leuk vinden, heel leuk vinden en er zelfs beginnende kriebels mogelijk worden gemaakt , breken we deze “op – een – voetstuk – gezette – persoon” weer af. Zelfs na enkele jaren komen koppels in periodes terecht dat ze “hard” moeten werken aan de liefde. Liefde is voor veel een werkwoord.
Elke single persoon weet wat ik bedoel als de sokken plots niet meer naast het bed liggen of de vaatwasser ingeladen mag worden zoals jij dat lekker wilt. Je kan de chips weer eten die jij lekker vindt of je tovert de beste maaltijd (lees: je haalt een pizza of een frietje) op de tafel. Tijdelijk dan. Elke single persoon wil met iemand door het leven gaan, zoals een dame met krullen liever stijl haar heeft en elk koppel er misschien wel van droomt om terug op adem te komen, na één of ander zelfgemaakt concept over diezelfde vaatwasser.
De liefde, zo mooi, zo fijn, zo goedbedoeld. Als het matcht, past, het je perfecte schoenmaat is. Dan zijn we “tijdelijk” gelukkig. Hij/zij gaat ons ook echt gelukkig maken, weet je wel? Indien het je schoenmaat niet blijkt te zijn, blijven we hopen op het gepaste, perfecte relatiemateriaal. Een zoektocht die we allemaal herkennen.
Ach, weet je, indien het “blind trouwen” dan misschien ook niet lukt schakelen we wel over op “Blind gekocht”. Zelfde concept, maar dan met huizen.
Misschien is dat dan iets voor je? Veel (terug)kijkplezier
Recente reacties